Pink - kruising Mechels Herdertje

Woensdag 6 oktober is Pink bij ons gekomen. Ze is een kruising Mechels Herdertje van 1,5 jaar oud.  

Pink is het trieste voorbeeld van wat een verkeerde (brood)fokker kan veroorzaken. Pink is bang, Pink is heel bang en altijd bang... Ze is opgegroeid in een omgeving zonder menselijk contact en heeft daardoor kennelsyndroom; doordat zij die belangrijke eerste fase van haar leven niet de kans heeft gekregen om een goede inprenting mee te krijgen is ze bang voor veel dingen en met name mensen zijn eng. Helaas heeft ze ook nog eens slechte ervaringen opgedaan met mensen. Haar gedrag, onbegrepen door de omgeving, gaf aanleiding tot totaal verkeerde reacties.

In haar haast chronische angst voor de omgeving ontdekte Pink iets waardevols voor haar: Agressie! Met agressie op haar omgeving reageren gaf haar ruimte. In eerste instantie ontstaan door angst gaf ze snelle oppervlakkige beten. Maar de agressie werd een soort van zekerheid in haar onzekere leven. Werd de spanning te hoog dan kon ze weinig anders dan reageren met agressie... met alle gevolgen van dien. Een aantal bijtincidenten volgden elkaar op en ook de baas en andere gezinsleden hebben haar agressie d.m.v. bijten ervaren.

De baasjes wilden niks liever dan het probleem oplossen en hebben daar veel voor gedaan, veel trainers en gedragstherapeuten hebben naar Pink gekeken. De reacties waren vooral "we weten het ook niet en inslapen is de enige oplossing... ze is gevaarlijk!" Dat laatste is zeker waar. Naast dat het al langere tijd niet verantwoord was voor de omgeving twijfelde er eigenlijk niemand meer aan dat Pink ook niet lang meer te leven had... nog één keer bijten en het werd euthanasie. Om die reden vond ik het tijdens mijn huisbezoek ook niet verantwoord om deze hond daar achter te laten. De baasjes, inmiddels met de handen in het haar, vonden dat diep van binnen ook... maar ja, je hond afstaan is nu eenmaal niet een makkelijke beslissing.

Zo'n hondje naar het asiel brengen zal ook niet goed aflopen, ondanks dat er in de meeste asiels heel betrokken mensen werken is dat niet de omgeving waarin je verandering kunt verwachten, ook daar zal euthanasie uiteindelijk worden uitgevoerd.

De baasjes hebben ervoor gekozen om een beroep te doen op Stichting P.A.R.T en hebben afstand gedaan van Pink. Haar bazin heeft Pink bij mij achterin de auto gezet en zo zijn we vertrokken naar huis.

Thuis aangekomen heb ik Pink uit de auto gehaald, maar helaas resulteerde dat vrijwel direct in agressie richting mij. Instinctief reageerde ik ontspannen en duidelijk op haar uithaal en weerde haar beet af door de riem omhoog te houden, meteen weer te laten zaken en door te lopen (de adrenaline in mij lijf vertelde mij overigens iets heel anders dan ontspanning...) - het liep goed af.

Dit is de eerste stap geweest in de relatie van Pink en mij. Ze weet nu dat ik niet mee ga in haar spanning. Ik wil haar uiteindelijk mee hebben in mijn ontspanning. Pink heeft de eerste nacht in een bench geslapen die op een stille rustige plek stond. Daar is ze rustig geweest.

De volgende morgen hebben Gitta en ik haar rustig met de vangstok uit de bench gehaald. De vangstok was in dit geval de beste keuze, omdat we zo in alle rust konden werken zonder het risico om gebeten te worden. Ook voor Pink gaf dit de meeste rust ten opzichte van een riem. Nu kon ze immers niks en 'berustte' daarin. We hebben haar een muikorf omgedaan en daarna ben ik eerst met haar gaan fietsen. Dit ging goed, tot het moment dat ik even stopte en ze direct begon te grommen en probeerde te bijten. Omdat ze een muilkorf droeg liep ik geen risico en kon ik ontspannen blijven staan om haar te laten ervaren dat ik niet onder de indruk was van haar agressie.

Het probleem dat er dus ligt is dat Pink bang is, echt bang! Maar tegelijkertijd gebruikt ze, door dat ze geleerd heeft dat dit haar ruimte geeft, agressie op een manier dat het niet alleen angst-agressie is, maar een dominante manier van bijten is geworden - de beten zijn hevig!

Samen met Gitta ben ik nu bezig om haar vertrouwen te winnen (om haar angst af te laten nemen) en tegelijkertijd moeten we haar leren dat agressie niet nodig is en niet geaccepteerd wordt. Dit is een heel dun lijntje waar we op lopen. Te veel en we winnen haar vertrouwen niet, te weinig en ze zal blijven bijten. Fingerspitzengefühl is nodig!

Nu, drie dagen verder, ligt Pink al niet meer als een bang vosje rillend in de hoek, maar zoekt contact. Dit doet ze trillend en met grommen, vol spanning klaar om te bijten, maar de eerste stapjes zijn er!

Eenmaal op weg met wandelen gaat het goed. De eerste keren kon ze zich optrekken aan Aram (onze Tsjechoslowaakse Wolfhond) die lekker ontspannen naast haar liep. Af en toe lopen we met haar alleen en ook dat gaat goed. In haar eigen kennel gaat de muilkorf af. Het aan en uit doen zijn nog wel risicovolle momenten.

Om haar te laten ervaren dat ik haar vertrouw ben ik gisteren begonnen met de eerste keer werken met haar zonder muilkorf. Haar hoge spanning maakt het wel wat gevaarlijk, maar ik nodig haar uit om met mijn ontspanning mee te gaan.

Om niet allebei tegelijk risico te nemen werkt Gitta nog alleen met de muilkorf. We hebben allebei onze ervaring, kennis en fingerspitzengefuhl hard nodig om Pink te helpen. Maar we doen het graag voor haar en we doen ons best!

Bert & Gitta

Pink - Zondag 10 oktober 2010

Het gaat al best redelijk met Pink. In haar kennel ligt ze rustig te slapen, ze reageert weining alert op geluiden of de andere honden. Dit betekent dat ze in haar kennel ontspannen kan zijn. Dat is erg belangrijk, want als ze niet kan ontspannen en 24 uur per dag tegen paniek aan zit is dat geen leven.

Nu begint de stress op het moment dat wij binnenkomen maar wordt zichtbaar minder. Tijdens de wandelingen gaat het nog beter; ze volgt ons tempo en oogt ontspannen. De eerste twee dagen beet ze als ze maar dácht dat je haar aanraakte.
Door iedere wandeling haar om de paar passen aan te raken en door te lopen als ze reageerde is die spanning nu weg en reageert ze beter op plotseling aanraken. Ze mag sinds vandaag eerst haar kennel uit en vrij rondlopen en daarna als ze bij me komt krijgt ze pas haar muilkorf om. Ook na terugkomst gaat de muilkorf eerst af voordat ze haar kennel in gaat. Ze moet dan eerst gaan zitten, daarna naar haar kennel lopen en dan krijgt ze iets lekkers.
Ze is één keer tegen me opgesprongen met een beet in mijn onderarm om het botje op te eisen. Dit is het tegenstrijdige in haar gedrag.Mijn indruk is dat dit ervaring is - ze heeft geleerd dat ze ermee weg komt en kan domineren ( je eerste reactie is immers om het botje te laten vallen). Het lijkt misschien anders, maar het was een erg positief moment. Ze had genoeg vertrouwen om tegen me op te springen, maar tegelijkertijd hield ze haar beet in en voelde ik alleen even haar tanden. Even een moment van vertrouwen èn grenzen... voor mij een heerlijk moment in de relatie met haar.

Vanmiddag hebben Gitta en ik even extra van het mooie weer genoten en zijn we lekker een flink stuk gaan lopen. Aram, Ginny, Jacky en Pink hadden we meegenomen. Pink heeft eerst een heel stuk naast mij gelopen, daarna heeft ze een minuut of tien rond mogen snuffelen (wel aan de riem). Op de terugweg heb ik op een gegeven moment de riem waar ik Pink mee vast had aan Aram vast gemaakt en ze zo met zijn tweeën laten lopen, dat ging erg goed. Ze liepen uiteindelijk een meter of 15 voor me toen Pink ineens omkeek waar ik bleef, haar een "goed zo!" gegeven en ze door laten lopen. Toen ik haar riep draaide ze om en kwam direct naar me toe, een wat verbaasde Aram met zich mee trekkend.
Tijdens alle wandelingen en contacten met haar ging het vandaag dus erg goed, maar ze heeft wel op drie momenten proberen te bijten. Twee keer tijdens een wandeling waarin ze lekker meeloopt, maar dan opeens bovenin je been 'hangt'. Vandaar dus voorlopig nog de muilkorf om. Het is tijd voor de laatste ronde van vanavond met Pink, nog even met zijn tweeën apart een korte wandeling, dan de rest nog even en dan lekker naar naar bed.

Bert

Pink - Maandagmorgen 11 oktober

Vanmorgen Pink uit haar kennel gehaald - ze oogde zelfs al wat blij om me te zien. Sprong op tegen de tralies, staart breed kwispelend en bij benadering een hoog blafje, tongelen en proberen te bijten...een echte Jackel & Hyde. Haar eerst laten kalmeren en daarna de kennel open gedaan. Ze mocht er eerst uit zonder muilkorf. Het is erg sneu om te zien dat een hond toenadering zoekt, wel wil, maar tegelijker tijd een verstarde blik houdt. Ze komt tegen me aan zitten, fixeert en steekt haar tong net tussen haar voortanden naar buiten en trekt minimaal haar bovenlip op... allerlei tekenen om te bijten. Ik besluit mijn instinct te volgen en de muilkorf thuis te laten, lijn haar aan en neem haar samen met Aram mee voor de eerste wandeling. De wandeling kort gehouden - 15 min. Het ging goed.... Ze loopt met haar oren plat iets naar achteren gedraaid en haar staart ipv tegen haar buik al iets omhoog.
Karakter en inprenting staan los van elkaar, je wordt met bepaalde capaciteiten geboren. Hoe e.e.a. zich ontwikkeld is afhankelijk van je ervaringen die je opdoet. Interessant detail is dat Pink plast met opgetrokken poot en het hoogste graspolletje opzoekt. Ga nu naar een klant voor gedragsbegeleiding en vanmiddag weer met haar verder.

Bert

Pink - Donderdag 14 Oktober

Sinds maandag een echte klik gemaakt met haar. Ik kan nu heerlijk met haar trainen, wandelen, fietsen en hardlopen. Nu mag ze even bij me liggen (onder mijn stoel), terwijl ik alle mails van vandaag aan het beantwoorden ben. Ze is twee keer mee geweest naar de hondenschool en dat ging bijzonder goed. Vreemden kunnen haar niet benaderen, maar als iedereen zijn eigen ding doet loopt Pink lekker met me mee. Als de spanning te hoog wordt springt ze tegen me aan en gaat met haar koppie tegen me aanhangen, heel aandoenlijk... Ik reageer hier niet op, maar accepteer het wel, ze mag nu steun zoeken. Ze moet me zoveel gaan vertrouwen (zonder dat ik haar stress bevestig), zodat ik met haar kan werken in allerlei situaties. Van hier uit moet ze zelfvertrouwen op gaan bouwen en dan mij weer los laten, en ik haar... maar dan zijn we al een aardig tijdje verder!

Van alles dat we tot nu toe gedaan hebben is fietsen haar favoriet. De eerste keren onwennig, maar nu kan ze er even voluit in gaan. Ik wil haar niet laten trekken , dus dat betekent dat ik harder moet fietsen dan dat zij rent. Ondanks dat ze graag meegaat, als we richting huis gaan gaat ze in volle sprint en kan ik haar op volle snelheid op de fiets niet eens bijhouden. Ze accepteert heel snel dat ze een tandje lager moet zodat ik hard genoeg kan fietsen om de lijn slap te houden. Het grootse gedeelte van de fietstocht gaat overigens op draf tempo, maar even een stukje alle stress eruit mag ze…

Zaterdag gaat ze weer mee naar de Hondenschool.

Bert

Pink - Een goede week.

We hebben een goede week gehad met Pink. Ze is de hele week mee geweest naar de hondenschool. Inmiddels heeft ze los kunnen lopen op het lesveld met twee 'vreemden'. (Instructeurs Jennifer en Kevin) dit hebben we gedaan tijdens het opbouwen van de behendigheidsbaan. Ze heeft met verschillende honden los gelopen en ook dat gaat goed. Tijdens dit alles verliest ze me geen minuut uit het oog. Zaterdag ben ik even tussen twee lessen in met haar het bos in gelopen, ze heeft zich heerlijk uitgeleefd. Omdat ze me zo goed in de gaten houdt kan ze dan ook los lopen. Pink laat zien dat ze kan herstellen op nieuwe situaties zolang we het op de juiste manier doen, de manier van trainen slaat erg goed aan bij haar. Ze begint zelfs al wat 'praatjes' te krijgen op eigen terrein......tijd om Mara in te gaan zetten. Zoals verwacht is de reactie naar elkaar met hoge spanning en dan volgt agressie van Mara...daar kan ik op rekenen.... Mara heeft geleerd dat ze deze agressie niet uit mag voeren en volgt mijn stem......het kost haar zichtbaar moeite maar ze houdt zich in. Pink word door mij als ranglagere behandeld ten opzichte van Mara. Al snel is het duidelijk en na een minuut of tien lopen ze vrij over de binnenplaats. Pink probeert nog een aantal keer heel voorzichtig Mara uit te dagen maar accepteert de grenzen die Mara aangeeft. Mara krijgt dan ook meteen back-up van mijn kant. Uiteindelijk hebben ze in het bijzijn van mij en Aram een drie kwartier vrij rond gelopen. Komende week ga ik vaker samen met Mara, Pink begeleiden bij de training.