Woensdag 6 oktober is Pink bij ons gekomen. Ze is een kruising Mechels Herdertje van 1,5 jaar oud.
Pink is het trieste voorbeeld van wat een verkeerde (brood)fokker kan veroorzaken. Pink is bang, Pink is heel bang en altijd bang... Ze is opgegroeid in een omgeving zonder menselijk contact en heeft daardoor kennelsyndroom; doordat zij die belangrijke eerste fase van haar leven niet de kans heeft gekregen om een goede inprenting mee te krijgen is ze bang voor veel dingen en met name mensen zijn eng. Helaas heeft ze ook nog eens slechte ervaringen opgedaan met mensen. Haar gedrag, onbegrepen door de omgeving, gaf aanleiding tot totaal verkeerde reacties.
In haar haast chronische angst voor de omgeving ontdekte Pink iets waardevols voor haar: Agressie! Met agressie op haar omgeving reageren gaf haar ruimte. In eerste instantie ontstaan door angst gaf ze snelle oppervlakkige beten. Maar de agressie werd een soort van zekerheid in haar onzekere leven. Werd de spanning te hoog dan kon ze weinig anders dan reageren met agressie... met alle gevolgen van dien. Een aantal bijtincidenten volgden elkaar op en ook de baas en andere gezinsleden hebben haar agressie d.m.v. bijten ervaren.
De baasjes wilden niks liever dan het probleem oplossen en hebben daar veel voor gedaan, veel trainers en gedragstherapeuten hebben naar Pink gekeken. De reacties waren vooral "we weten het ook niet en inslapen is de enige oplossing... ze is gevaarlijk!" Dat laatste is zeker waar. Naast dat het al langere tijd niet verantwoord was voor de omgeving twijfelde er eigenlijk niemand meer aan dat Pink ook niet lang meer te leven had... nog één keer bijten en het werd euthanasie. Om die reden vond ik het tijdens mijn huisbezoek ook niet verantwoord om deze hond daar achter te laten. De baasjes, inmiddels met de handen in het haar, vonden dat diep van binnen ook... maar ja, je hond afstaan is nu eenmaal niet een makkelijke beslissing.
Zo'n hondje naar het asiel brengen zal ook niet goed aflopen, ondanks dat er in de meeste asiels heel betrokken mensen werken is dat niet de omgeving waarin je verandering kunt verwachten, ook daar zal euthanasie uiteindelijk worden uitgevoerd.
De baasjes hebben ervoor gekozen om een beroep te doen op Stichting P.A.R.T en hebben afstand gedaan van Pink. Haar bazin heeft Pink bij mij achterin de auto gezet en zo zijn we vertrokken naar huis.
Thuis aangekomen heb ik Pink uit de auto gehaald, maar helaas resulteerde dat vrijwel direct in agressie richting mij. Instinctief reageerde ik ontspannen en duidelijk op haar uithaal en weerde haar beet af door de riem omhoog te houden, meteen weer te laten zaken en door te lopen (de adrenaline in mij lijf vertelde mij overigens iets heel anders dan ontspanning...) - het liep goed af.
Dit is de eerste stap geweest in de relatie van Pink en mij. Ze weet nu dat ik niet mee ga in haar spanning. Ik wil haar uiteindelijk mee hebben in mijn ontspanning. Pink heeft de eerste nacht in een bench geslapen die op een stille rustige plek stond. Daar is ze rustig geweest.
De volgende morgen hebben Gitta en ik haar rustig met de vangstok uit de bench gehaald. De vangstok was in dit geval de beste keuze, omdat we zo in alle rust konden werken zonder het risico om gebeten te worden. Ook voor Pink gaf dit de meeste rust ten opzichte van een riem. Nu kon ze immers niks en 'berustte' daarin. We hebben haar een muikorf omgedaan en daarna ben ik eerst met haar gaan fietsen. Dit ging goed, tot het moment dat ik even stopte en ze direct begon te grommen en probeerde te bijten. Omdat ze een muilkorf droeg liep ik geen risico en kon ik ontspannen blijven staan om haar te laten ervaren dat ik niet onder de indruk was van haar agressie.
Het probleem dat er dus ligt is dat Pink bang is, echt bang! Maar tegelijkertijd gebruikt ze, door dat ze geleerd heeft dat dit haar ruimte geeft, agressie op een manier dat het niet alleen angst-agressie is, maar een dominante manier van bijten is geworden - de beten zijn hevig!
Samen met Gitta ben ik nu bezig om haar vertrouwen te winnen (om haar angst af te laten nemen) en tegelijkertijd moeten we haar leren dat agressie niet nodig is en niet geaccepteerd wordt. Dit is een heel dun lijntje waar we op lopen. Te veel en we winnen haar vertrouwen niet, te weinig en ze zal blijven bijten. Fingerspitzengefühl is nodig!
Nu, drie dagen verder, ligt Pink al niet meer als een bang vosje rillend in de hoek, maar zoekt contact. Dit doet ze trillend en met grommen, vol spanning klaar om te bijten, maar de eerste stapjes zijn er!
Eenmaal op weg met wandelen gaat het goed. De eerste keren kon ze zich optrekken aan Aram (onze Tsjechoslowaakse Wolfhond) die lekker ontspannen naast haar liep. Af en toe lopen we met haar alleen en ook dat gaat goed. In haar eigen kennel gaat de muilkorf af. Het aan en uit doen zijn nog wel risicovolle momenten.
Om haar te laten ervaren dat ik haar vertrouw ben ik gisteren begonnen met de eerste keer werken met haar zonder muilkorf. Haar hoge spanning maakt het wel wat gevaarlijk, maar ik nodig haar uit om met mijn ontspanning mee te gaan.
Om niet allebei tegelijk risico te nemen werkt Gitta nog alleen met de muilkorf. We hebben allebei onze ervaring, kennis en fingerspitzengefuhl hard nodig om Pink te helpen. Maar we doen het graag voor haar en we doen ons best!
Bert & Gitta
